Ὁ Χριστός, λίγες μέρες πρίν ἀπό τά σεπτά του Πάθη, πῆρε τούς δώδεκα μαθητές του ἰδιαιτέρως σ᾿ἕνα ἐρημικό μέρος καί ἐκεῖ ἄρχισε νά τούς λέει ὅσα ἐπρόκειτο νά πάθει: Ὅτι θά τόν καταδικάσουν σέ θάνατο, θά τόν ἐμπαίξουν, θά τόν μαστιγώσουν, θά τόν φτύσουν, θά τόν σταυρώσουν, θά τόν θανατώσουν καί τήν τρίτη ἡμέρα θά ἀναστηθεῖ. Οἱ μαθητές ὅμως φαντάζονταν κοσμικά μεγαλεῖα γιά τόν Χριστό. Ὅτι θά νικοῦσε τούς ἐχθρούς τους, θά γκρέμιζε τή Ρωμαϊκή ἐξουσία καί θά ἀνακηρυσσόταν βασιλιάς καί κοντά του θά ἦταν εὐτυχισμένοι.
Δύο ἀδέλφια μάλιστα ἀπό τούς μαθητές του, ὁ Ἰωάννης καί ὁ Ἰάκωβος, οἱ υἱοί Ζεβεδαίου, τόσο σίγουροι ἦταν γι᾿αὐτό, ὥστε ἤθελαν νά ἐξασφαλίσουν τίς καλύτερες θέσεις κοντά στόν νέο βασιλιά. Βάζουν, λοιπόν, τή μητέρα τους νά μεσιτεύσει στόν Χριστό ἔτσι ὥστε νά βάλει τόν ἕνα στά δεξιά του καί τόν ἄλλο στά ἀριστερά του. Νά λύνουν καί νά δένουν. Νά κάνουν τή βασιλεία τοῦ Θεοῦ τοῦ χεριοῦ τους. Νά κάνει ὁ Χριστός ὅ,τι θέλουν αὐτοί. Καί ὁ Χριστός, ἡ ἀλήθεια, τό φῶς καί ὁ ὁδηγός τῶν ἀνθρώπων, γιά νά τούς διδάξει νά μήν εἶναι φίλαυτοι καί ἀνθρωπάρεσκοι, τούς εἶπε: «Μπορεῖτε νά πιεῖτε ἕνα ποτήρι καί νά βαπτισθῆτε ἕνα βάπτισμα ἀνάλογο μέ τό δικό μου;» Δηλ. νά εἴσαστε ἄνθρωποι θυσίας καί ἀγάπης; Νά μή ζητᾶτε τά ἑαυτῶν ἀλλά καί τά τῶν ἄλλων; Διότι ὁ Υἱός τοῦ Ἀνθρώπου «οὐκ ἦλθε διακονηθῆναι, ἀλλά διακονῆσαι καί δοῦναι τήν ψυχήν Αὐτοῦ λύτρον ἀντί πολλῶν». Γι᾿αὐτό καί τούς εἶπε: Δέν ξέρετε τί ζητᾶτε (Μάρκ. 10, 32-45).
Πόσες φορές δέν ταιριάζει νά εἰπωθεῖ ὁ λόγος αὐτός τοῦ Κυρίου καί γιά μᾶς πού σκεφτόμαστε καί ζητᾶμε ἀπό τόν Χριστό πράγματα πού δέν εἶναι γιά τό πνευματικό μας συμφέρον, δέν εἶναι γιά τή ψυχική μας σωτηρία. Εἶναι ἀνεπίτρεπτο νά προσπαθοῦμε νά ἐκβιάσουμε ἐγωϊστικά τό θέλημα τοῦ Θεοῦ.
Κάποιος παντρεύτηκε γιά πρώτη φορά πολύ νέος, ἀλλά δέν ἀπέκτησε παιδιά. Αὐτό τό ἔφεραν βαρέως οἱ σύζυγοι καί, ἀφοῦ ἐξάντλησαν ὅλα τά μέσα τῆς ἐπιστήμης, κατέφυγαν μέ ἐπιμονή καί στόν Θεό: Προσευχές, λειτουργίες, ἀγρυπνίες, τάματα, φιλανθρωπίες. Ἤθελαν ὁπωσδήποτε ἕνα παιδί τουλάχιστον. Ὁ Θεός παραχώρησε, ὅπως ἀποδείχθηκε ἐκ τῶν ὑστέρων, νά ἀποκτήσουν ἕνα ἀγόρι. Τό παιδί μεγάλωνε κανονικά. Ὅταν ἔγινε δώδεκα χρονῶν, πέθανε ἡ μητέρα του καί ἔμεινε ὀρφανό. Ὕστερα ἀπο μερικά χρόνια ὁ πατέρας παντρεύτηκε ξανά μέ μιά γυναίκα ἀρκετά νεώτερή του. Οἱ ἐργασίες του ἀπαιτοῦσαν νά ταξιδεύει συχνά στήν ἐπαρχία. Ὕστερα ἀπό μιά τέτοια ἀπουσία του, γύρισε ἐκτάκτως στό σπίτι του καί συνέλαβε ἐπ᾿αὐτοφώρῳ, τόν εἰκοσάχρονο πιά γιό του νά ἁμαρτάνει μέ τή μητριά του. Μέ βρασμό ψυχῆς ἅρπαξε μαχαίρι καί σκότωσε τό παιδί του. Στό δικαστήριο, σκέτο ράκος, δέν προσπάθησε νά δικαιολογήσει τόν ἑαυτό του, ἀλλά ἀνέλαβε ὅλες τίς εὐθύνες του. Παρ᾿ὅλα τά ἐλαφρυντικά πού τοῦ ἀναγνωρίσθηκαν, καταδικάστηκε σέ ἀρκετά χρόνια φυλάκιση. Ἡ γυναίκα του φυσικά τόν χώρισε καί αὐτός ἐξέτισε τήν ποινή του. Μετά τήν ἀποφυλάκισή του ζοῦσε μόνος καί μέ μετάνοια περιμένοντας τό τέλος.
«Γιατί νά πιέσω ἐγωϊστικά», συμπέρανε, «τόν Θεό νά ἱκανοποιήσει τό θέλημά μου νομίζοντας ὅτι εἶναι δικό Του θέλημα; Γιατί νά μήν τόν ἀφήσω νά κρίνει Αὐτός καί νά μοῦ δώσει ὅ,τι ἤθελε; Τώρα, οὔτε παιδί ἔχω, οὔτε οἰκογένεια καί ἐπί πλέον εἶμαι καί παιδοκτόνος».
Ἄς παρακαλοῦμε τόν Χριστό: Ἐσύ πού μᾶς ἀγαπᾶς καί γνωρίζεις ποιό εἶναι τό πραγματικό μας συμφέρον, δίνε μας μόνο ὅ,τι μᾶς ὠφελεῖ.
Άρθρο του π. Ιωήλ απο το βιβλίο: Κλάδοι Ελαίας - Γεννήματα Αμπέλου, έκδοσης του Ι.Ν. Αγίου Νεκταρίου Πρέβεζας
Comments