Κυριακή τῶν Μυροφόρων

Μιλώντας κάποτε ὁ ποιητής Κώστας Βάρναλης στόν λογοτέχνη Κωστῆ Μπαστιᾶ, τοῦ ἐξομολογήθηκε τά ἑξῆς:

-Ἐγώ τά ἀφηρημένα καί τά μεταφυσικά δέ θέλω νά τά ἀνακατεύω καθόλου. Γιά μένα, οἱ λέξεις πού χρησιμοποιοῦμε πρέπει νά ἔχουν ἕνα νόημα χειροπιαστό· νά ἀντιστοιχοῦν σέ μιά πραγματικότητα αἰσθητή.

Καί συνέχισε ὁ «ἀπόλυτα προσγειωμένος» ποιητής μας:

-Νοιάζομαι μόνο γιά τήν τωρινή ζωή καί δέ μέ ἐνδιαφέρει καθόλου τί θά γίνει μετά θάνατο. Δέν πιστεύω πώς μέ περιμένει τίποτε καλύτερο ἤ χειρότερο. Ἁπλῶς λυποῦμαι ὅταν σκέφτομαι ὅτι, πεθαίνοντας, θά χαθῶ ὁριστικά. Οἱ παρηγοριές τῆς θρησκείας δέν εἶναι ἀρκετές -ἀκόμη καί γιά τούς πιό θρήσκους- γιά νά τούς ξερριζώσουν τήν ἰδέα τοῦ ὁριστικοῦ χαμοῦ... Ξέρουν ὅτι ὁ δικός τους, πού πεθαίνει, δέν κάνει ταξείδι, ἀλλά χάνεται...

Σεβόμαστε τίς ἀπόψεις τῶν ἄλλων ἀλλά ἐδῶ, θά διαφωνήσουμε μέ τόν ποιητή. Διότι πρίν δυό ἑβδομάδες πήγαμε μέ τίς λαμπάδες στήν ἐκκλησία ὄχι γιά νά παίξουμε θέατρο, ἀλλά γιά νά διαδηλώσουμε τήν πίστη μας σ᾿ ἕνα γεγονός. Στό μεγαλύτερο γεγονός τῆς παγκόσμιας ἱστορίας: Τήν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. Χωρίς τήν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ δέν ἀξίζει νά ζοῦμε. Τό «Χριστός Ἀνέστη» τό εἴπαμε καί τό λέμε ὄχι γιά τό καλό τοῦ χρόνου ἀλλά ἐπειδή πραγματικά ὁ Χριστός ἀναστήθηκε. Δηλαδή ἕνας νεκρός ἔβγαλε τόν ἑαυτό του ἀπό τόν τάφο ζωντανό μετά ἀπό τρεῖς μέρες ταφῆς. Καί αὐτό τό ἔκανε μέ δική του δύναμη («αὐτεξουσίως ἀνέστη ὡς Θεός»). Ἄν αὐτό δέν τό πιστεύομε, λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, εἴμαστε οἱ πιό ἀξιολύπητοι ἄνθρωποι. Καί γιά νά τό ποῦμε πιό ἁπλά, τή νύκτα τῆς Ἀνάστασης εἴμαστε οἱ πιό ἀστεῖοι καραγκιόζηδες. Ὅμως, ὁ Χριστός ἀνέστη, καί γι᾿ αὐτό ὑπάρχει ἡ Ἐκκλησία καί γι᾿ αὐτό ὑπάρχουν οἱ ἅγιοι.

Σήμερα τιμᾶμε μερικούς ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι ἔζησαν τήν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ καί ἔζησαν καί τήν προσωπική τους ἀνάσταση. Ἀνέβηκαν ἀπό τόν πυθμένα τῆς ἀπελπισίας καί τῆς ἀπόγνωσης στήν κορυφή τῆς ἐλπίδας καί τῆς ἀληθινῆς ζωῆς. Ὁ χειρότερος τάφος γιά τόν ἄνθρωπο δέν εἶναι ὁ τάφος πού θά μπεῖ τό σῶμα ὅλων μας κάποια στιγμή ἀλλ᾿ εἶναι ὁ τάφος τῆς ἀπελπισίας καί τῆς ἀπόγνωσης. Δέν ὑπάρχει χειρότερο σκοτάδι καί χειρότερη μαυρίλα ἀπό τά νά χάσει κανείς τήν ἐλπίδα του στή ζωή.

Οἱ Μυροφόρες γυναῖκες καί ὁ Ἰωσήφ καί ὁ Νικόδημος ἦταν ἄνθρωποι σάν καί ἐμᾶς. Εἶχαν πιστέψει ὅτι ὁ Χριστός θά ἦταν ὁ μελλοντικός βασιλιάς τοῦ Ἰσραήλ. Καί ξαφνικά Τόν βλέπουν νά ὁδηγεῖται σάν κακοῦργος στά δικαστήρια καί νά καταδικάζεται σέ θάνατο· νά σταυρώνεται ἀνάμεσα σέ δύο ληστές καί νά πεθαίνει. Ὅλα τά ὄνειρά τους γκρεμίστηκαν καί ἡ καρδιά τους γέμισε ἀπό πίκρα καί σκοτάδι. Ἔνοιωσαν ἐξαπατημένοι, προδωμένοι. Ἀλλά παρ᾿ ὅλα αὐτά φρόντισαν μέ τόν καλύτερο δυνατό τρόπο γιά τήν ταφή τοῦ Μεγάλου Νεκροῦ. Ἰδιαίτερα ὁ Ἰωσήφ ἔκανε δύο τολμηρά βήματα: ι) «Τολμήσας εἰσῆλθε πρός Πιλᾶτο καί ἠτήσατο (ἐζήτησε) τό σῶμα τοῦ Ἰησοῦ» καί ιι) παραχώρησε τό δικό του οἰκογενειακό τάφο γιά νά ταφεῖ ὁ Χριστός. Καί κλείνοντας τήν πόρτα τοῦ τάφου ἔκλεισαν μαζί της καί ὅλες οἱ πόρτες γιά ἐλευθερία, ζωή καί ἐλπίδα.

Ἡ ἀγάπη τους ὅμως πρός τό διδάσκαλό τους τούς κάνει νά ἔρχονται καί τή δεύτερη καί τήν τρίτη ἡμέρα γιά νά ἀλείψουν μέ μύρα τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ πρίν ἡ ἀποσύνθεση του τούς κάνει πιά νά μήν μποροῦν νά πλησιάσουν. Καί ὁ Χριστός ἀμοίβοντας αὐτή τήν ἀγάπη τους χωρίς νά τό ἐλπίζουν, χωρίς νά τό περιμένουν, χωρίς νά ἔχουν προετοιμασθεῖ ψυχολογικά γιά κάτι τέτοιο, τούς ἀξιώνει νά γίνουν ἀπό τούς πρώτους μάρτυρες τῆς ἀναστάσεως Του. Τούς ἀξιώνει νά Τόν δοῦν ζωντανό μπροστά τους καί ἀναστημένο καί τούς ἀπευθύνει τά πιό παρήγορα λόγια πού ἀκούστηκαν ἀπό κάποιον πού γύρισε ἀπό τόν ἄλλο κόσμο: «Χαίρετε» καί «εἰρήνη ὑμῖν». Καί ἔτσι καταλαβαίνουν αἰσθητά ὅτι δέν τούς ἐξαπάτησε καί ὅτι τήρησε τίς ὑποσχέσεις Του.

Ἄς γεμίσει καί ἡ δική μας ἡ ζωή μέ αὐτή τήν εἰρήνη καί τή χαρά. Αὐτή ἡ χαρά, αὐτή ἡ εἰρήνη πηγάζει μόνο ἀπό τή Θεία Λειτουργία τῆς Ἐκκλησίας. Ὅποιος δέ λαχταρᾶ νά βρίσκεται ὅσο πιό συχνά σ᾿ αὐτό τό πανηγύρι δέν μπορεῖ ποτέ νά γευθεῖ αὐτά τά δῶρα τῆς ζωῆς.

Οι Μυροφόρες. Πηγή Εικόνας: Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, 2022

Άρθρο του π. Ιωήλ απο το βιβλίο: Το Ψωμί της Ζωής, έκδοσης του Ι.Ν. Αγίου Νεκταρίου Πρέβεζας