ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΑ ΦΩΤΑ

          Μιά παλαιά παράδοση λέει, ὅτι στόν οὐρανό γινόταν μιά ἐπίσημη γιορτή. Μέσα στό γιορταστικό κλῖμα καί τίς διάφορες πνευματικές χαρές, τό πρόγραμμα  περιελάμβανε καί ἕνα δύσκολο ἀγώνισμα. Κάλεσε ὁ Θεός τούς ἀγγέλους Του καί τούς εἶπε:

          -Θά πετάξετε τρεῖς μέρες κάτω στή γῆ καί θά περιοδεύσετε σέ πόλεις καί χωριά, καί ὅ,τι καλό δεῖτε νά Μοῦ τό ἀναφέρετε.

          Μετά τίς τρεῖς μέρες ἐπέστρεψαν οἱ ἄγγελοι καί ἀνέφερε ὁ καθένας τους ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, τί τό ὡραιότερο εἶδε στήν περιοδεία του.

          Ἕνας ἄγγελος εἶδε ἕνα φτωχό οἰκογενειάρχη νά στερεῖται τό ψωμί τῆς οἰκογένειάς του γιά νά τό δώσει σ᾿ ἕναν πεινασμένο ζητιάνο.

          Ἄλλος, ἕνα μικρό νά σώζει μέ κίνδυνο τῆς ζωῆς  του ἕναν τυφλό πού παρολίγο νά πέσει κάτω ἀπό μιά γέφυρα.

          Ἄλλος, ἀνέφερε δύο ἀδέλφια πού ἔμειναν ἀγαπημένοι ὡς τά βαθειά γεράματα.

          Ἄλλος, κάποιον πού ἔπεσε στή φουρτουνιασμένη θάλασσα γιά νά σώσει ἕνα ναυαγό πού κινδύνευε νά πνιγεῖ.

          Ἄλλος, ἕναν ἄνθρωπο πού ἔτρεχε συνεχῶς στίς ἐκκλησίες καί στίς λειτουργίες καί βοηθοῦσε τόν ἱερέα στά καθήκοντά του.

          Καί τέλος, ἕνας ἄγγελος ἀνέφερε τήν περίπτωση ἑνός ληστή πού ἦταν ὁ φόβος καί ὁ τρόμος τῆς χώρας ἐκείνης. Λήστευε, βίαζε, σκότωνε· δέν ὑπῆρχε παλιανθρωπιά πού νά μήν τήν εἶχε κάνει! Ὅμως ὁ φοβερός αὐτός ληστής κάποιο δειλινό μπῆκε μέ μεγάλη συστολή σ᾿ ἕνα ἐξωκκλήσι, πέφτει μπροστά στήν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ καί κλαίει καί ἀναστενάζει συνέχεια. Ζητάει ἀπό τόν Χριστό μέ λυγμούς νά τόν συγχωρήσει. Καί δέν ἔμεινε μόνο ἐκεῖ ἀλλά ὁλοκλήρωσε τήν μετάνοιά του μπροστά σ᾿ ἕναν ἱερέα-πνευματικό, πάλι μέ κατάνυξη καί μέ δάκρυα. Καί ἔλαβε ἄφεση ὅλων τῶν ἁμαρτιῶν του.

          Σάν τελείωσαν ὅλοι οἱ ἄγγελοι, σιγή ἁπλώθηκε στόν οὐρανό. Ἦταν ἡ ὥρα τῆς ἀπόφασης τοῦ Θεοῦ. Καί τότε μίλησε ὁ Θεός καί εἶπε:

          -Ὅλα ὅσα Μοῦ ἀναφέρατε εἶναι πολύτιμα καί ὡραῖα. Ἀλλά τό ὡραιότερο καί ὑπεροχώτερο καί ὑψηλότερο εἶναι τό τελευταῖο, τά δάκρυα τοῦ ληστῆ πού μετανόησε εἰλικρινά.

          Ὁ Χριστός μετά τούς πειρασμούς στήν ἔρημο, πῆγε στή Γαλιλαία, μιά περιοχή ἁμαρτίας καί ἀποστασίας. «Λαός καθήμενος ἐν σκότει καί σκιά θανάτου». Τό ἰδανικό τους ἦταν φαΐ καί καλοπέραση. Ἄλλη ἰδεολογία δέν εἶχαν.

          Ὑπάρχει σκοτάδι φυσικό ὅταν ἔρχεται ἡ νύκτα. Ὑπάρχει καί σκοτάδι πνευματικό ὅταν οἱ ἄνθρωποι δέν ἔχουν οὔτε φόβο Θεοῦ οὔτε ἀγάπη γιά τόν πλησίον οὔτε διάθεση θυσίας γιά τούς ἄλλους.

Καί ξαφνικά ἔλαμψε σ᾿ αὐτή τήν περιοχή τό φῶς, ὁ Χριστός καί ἔκανε τό πρῶτο Διάγγελμα τῆς δημόσιας δράσης Του. Ὄχι λόγια πού «χαϊδεύουν τά αὐτιά», ψεύτικα, κολακευτι­κά, δημαγωγικά· ἀλλά λόγια ἀλήθειας καί ζωῆς: «Μετανοεῖτε γιατί πλησιάζει ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ». Ἀλλάξτε νοοτροπία, ἀντιλήψεις καί φρόνημα. Ζητεῖστε συγγνώμη ἀπό τό Θεό γιά τίς ἁμαρτίες σας. Ἀλλάξατε τρόπο ζωῆς. Ἡ ἁμαρτία εἶναι θάνατος, βρωμιά, δυσωδία, θανατηφόρο δηλητήριο, διάλυση τῆς ἀνθρώπινης προσωπικότητας και τῆς ἀληθινῆς ζωῆς.

Ἡ μετάνοια εἶναι ἡ γενναιότερη πράξη. Πραγματική ἐπανάσταση, συγκράτηση στό ὀλισθηρό κατρακύλισμα. Χρειάζεται εἰλικρίνεια, δυναμισμό καί σοβαρή ἐσωτερική ἐργασία.  Ἀπαιτεῖ: (α) νά ἀποκτήσουμε αὐτογνωσία. Νά ἔχουμε ἐπίγνωση καί συναίσθηση τῆς θλιβερῆς κατάστασής μας καί (β) πίστη καί ἐλπίδα στό Χριστό.

Ὁ Πέτρος τόν ἀρνήθηκε τρεῖς φορές ἀλλά μετανόησε μέ ἐλπίδα στό Χριστό καί «ἔκλαυσε πικρῶς». Γι᾿ αὐτό καί ἀπεκατεστάθη στό ἀποστολικό του ἀξίωμα. Ἐνῶ ὁ Ἰούδας τόν πρόδωσε καί μέσα στό δρᾶμα τῆς ταραγμένης του συνείδησης σκυλομετάνοιωσε μέν ἀλλά χωρίς ἐλπίδα στό Χριστό. Γι᾿ αὐτό πῆγε καί αὐτοκτόνησε.

Ἡ εἰλικρινής μετάνοια καί ἐξομολόγηση εἶναι ἡ οὐσία τῆς πνευματικῆς ζωῆς.