Τά γεγονότα τῆς διπλῆς γιορτῆς τῆς Ἀνάστασης τοῦ Λαζάρου καί τῆς εἰσόδου τοῦ Χριστοῦ στά Ἱεροσόλυμα ἀναφέρονται στά λειτουργικά κείμενα ὡς «προοίμιο τοῦ Σταυροῦ», γιατί μᾶς εἰσάγουν στήν Ἑβδομάδα τῶν Παθῶν, πού εἶναι ἡ δυναμικότερη σέ θρησκευτικά βιώματα περίοδος ὅλου τοῦ χρόνου.
Ὅλες οἱ ἀκολουθίες τῶν Παθῶν μᾶς ζωντανεύουν τό σημαντικότερο μέρος τῆς ἱστορίας τοῦ κόσμου, πού εἶναι τά Πάθη τοῦ Κυρίου μας. Καί μᾶς καλοῦν νά τά παρακολουθήσουμε, ὄχι σάν θεατές, ἀλλά ὡς συμμέτοχοι, γιά νά νοιώσουμε τό σωτήριο νόημα πού ἔχουν γιά τή ζωή μας.
Τά γεγονότα αὐτῶν τῶν ἡμερῶν δέν εἶναι μιά ἁπλή ἀνάμνηση οὔτε ἕνας στεῖρος συναισθηματισμός. Μέ τή συμμετοχή μας σ᾿ αὐτά καλούμαστε νά βιώσουμε τήν κορύφωση τοῦ ἀπολυτρωτικοῦ ἔργου τοῦ Χριστοῦ. Νά συμπορευθοῦμε καί νά συσταυρωθοῦμε μαζί Του καί ἔτσι νά νεκρώσουμε τόν ἑαυτό μας ἀπό τίς ἁμαρτωλές ἡδονές τοῦ βίου, γιά νά συναναστηθοῦμε καί νά συζήσουμε μέ τόν Χριστό, ἔχοντας μαζί του οὐσιαστική καί μόνιμη σχέση.
Ἡ Ἑβδομάδα αὐτή ὀνομάζεται Μεγάλη, ὅπως παρατηρεῖ εὐστοχώτατα ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, ὄχι γιατί ἔχει περισσότερες ὧρες ἤ μέρες -τόν ἴδιο ἀριθμό ὡρῶν καί ἡμερῶν μέ τίς ἄλλες ἑβδομάδες ἔχει-, ἀλλά γιατί μεγάλες καί ἀπερίγραπτες ὑπῆρξαν οἱ ὠφέλειες καί δωρεές πού πήραμε κατ᾿ αὐτήν: ἔλαβε τέλος ὁ πολυχρόνιος πόλεμός μας ἐναντίον τοῦ Θεοῦ· καταργήθηκε ὁ θάνατος· ἐξαφανίστηκε ἡ κατάρα· καταλύθηκε ἡ τυραννική ἐξουσία τοῦ διαβόλου· συμφιλιώθηκε ὁ ἄνθρωπος μέ τό Θεό.
Ὅλοι οἱ ὕμνοι τῆς Ἐκκλησίας εἶναι θαυμάσιοι. Αὐτοί ὅμως τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδας καί τῆς Κυριακῆς τοῦ Πάσχα ὑπερέχουν ὅλων τῶν ἄλλων. Συγκρίνοντάς τους ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης λέει ὅτι μεταβαίνουμε ἀπό ἁπλά ἄσματα σέ ἄσματα ἀσμάτων, ἀπό ἕναν ἱερό ναό στά Ἅγια τῶν Ἁγίων, ἀπό κάποιο πρῶτο, δεύτερο, ἤ τρίτο οὐρανό στόν ὑψηλότατο.
Κάθε βράδυ τελεῖται στίς ἐκκλησίες ὁ Ὄρθρος τῆς ἑπόμενης ἡμέρας γιά διευκόλυνση τῶν πιστῶν πού εἶναι ἐργαζόμενοι.
Οἱ ἀκολουθίες τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδας ἀποτελοῦν μιά συμβολική ἀναβίωση τῶν γεγονότων τῆς τελευταίας ἑβδομάδας τῆς ἐπί γῆς παρουσίας τοῦ Χριστοῦ. Πίσω ἀπό τό μαρτύριο καί τό πάθος τῆς Σταυρώσεως ὁ πιστός χριστιανός βλέπει τό γλυκό φῶς τῆς Ἀναστάσεως. Μέσα ἀπό τή βαθειά θλίψη καί τόν πόνο γιά τά Ἅγια Πάθη τοῦ Χριστοῦ, πήγασε ἡ ἀληθινή χαρά.
«Ὁ Νυμφίος Χριστός θά ἔλθει ξαφνικά τά μεσάνυκτα. Εὐτυχισμένος ὁ ἄνθρωπος πού θά τόν βρεῖ ὁ Κύριος νά ἀγρυπνεῖ καί νά εἶναι ἕτοιμος. Ἀνάξιος ἐκεῖνος πού θά τόν βρεῖ νά εἶναι ἀμελής καί ἀπροετοίμαστος. Πρόσεχε, ψυχή μου, μή σέ καταλάβει ὁ πνευματικός ὕπνος τῆς ἀμέλειας καί παραδοθεῖς στό θάνατο τῆς ἁμαρτίας καί καταδικαστεῖς ἔτσι νά μείνεις ἔξω ἀπό τή Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν».
π. Ιωήλ
Comments