Ἡ μεγαλύτερη γιορτή τῆς Χριστιανοσύνης εἶναι τό Πάσχα, ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. «Ἑορτή ἑορτῶν καί πανήγυρις πανηγύρεων». «Ἡ μητρόπολη ὅλων τῶν ἑορτῶν».
Ἕνας Νεκρός ἔβγαλε τόν Ἑαυτό Του ἀπό τόν τάφο μετά ἀπό τρεῖς μέρες ταφῆς. Καί αὐτό τό ἔκανε μέ δική του δύναμη, «αὐτεξουσίως ἀνέστη ὡς Θεός». Καί ὅπως ἐξῆλθεν «ἐσφραγισμένου τοῦ τάφου» καί εἰσῆλθεν «τῶν θυρῶν κεκλεισμένων» στό ὑπερῶο τῆς Ἱερουσαλήμ ὅπου ἦσαν συνηγμένοι οἱ μαθητές «διά τόν φόβον τῶν Ἰουδαίων», ἔτσι ἐπέρασε, χωρίς καμμιά δυσκολία, ἀπό τό ἀδιέξοδο τοῦ θανάτου στή ζωή.
Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶναι τό κορυφαῖο γεγονός τῆς ἐπίγειας ζωῆς Του καί μοναδικό στήν ἱστορία τοῦ Σύμπαντος. Ἡ ἀλήθεια στήν ὁποία θά μποροῦσαν νά συνοψισθοῦν ὅλες οἱ εὐαγγελικές ἀλήθειες, ὅλες οἱ καινοδιαθηκικές πραγματικότητες, ὅλα τά θαύματα, τά λόγια καί τά ἔργα τῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ. Τό μέγιστο θαῦμα τῆς πίστης μας πού ἀνακαινίζει τόν κόσμο· ἡ ἀπόδειξη τῆς ἀλήθειας ὅσων δίδαξε ὁ Χριστός· ἡ ἐλπίδα ὅτι ὅσα μᾶς ὑποσχέθηκε θά πραγματοποιηθοῦν καί συγχρόνως ἡ ἐγγύηση γιά τήν αἰώνια Ζωή. Ὁ θρίαμβος τοῦ Σταυρωθέντος Χριστοῦ ἐπί τοῦ διαβόλου καί τῆς ἁμαρτίας καί ἡ λύτρωση τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τά δεσμά τοῦ ᾍδη καί τοῦ θανάτου.
Πάσχα εἶναι ἑβραϊκή λέξη καί σημαίνει διάβαση, πέρασμα. Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶναι τό πέρασμα ἀπό τήν ἐνοχή τῆς ἁμαρτίας στή δικαίωση, ἀπό τά ἔργα τοῦ σκότους στήν ἀρετή, ἀπό τήν κατάρα στήν εὐλογία, ἀπό τή φθορά στήν ἀφθαρσία, ἀπό τόν θάνατο στή ζωή. Σημαίνει τήν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν μας, τήν ἐκμηδένιση τοῦ θανάτου καί τήν συντριβή τοῦ διαβόλου «τοῦ τό κράτος ἔχοντος τοῦ θανάτου» (Ἑβρ. 2,14). Ἐκεῖ στηριζόμαστε, γιά νά λέμε μέ σιγουριά ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ἡ μοναδική Ἀλήθεια καί τό μοναδικό Φῶς τοῦ κόσμου. Διότι μᾶς γλυτώνει ἀπό τήν πιό ἐλεεινή ἀποκτήνωση, μᾶς ξανακάνει εἰκόνες τοῦ Θεοῦ, μᾶς ἐλευθερώνει ἀπό τήν ἁμαρτία καί μᾶς δίνει τήν δύναμη νά ζητοῦμε καί νά δίνουμε συγγνώμη. Εἶναι τό κέντρο καί τό θεμέλιο τῆς πίστης μας. Γι᾿ αὐτό ὁ Πρωτοκορυφαῖος ἀπόστολος Παῦλος διακηρύσσει μεγαλόφωνα ὅτι «ἐάν ὁ Χριστός δέν ἀναστήθηκε τότε εἶναι χωρίς περιεχόμενο τό κήρυγμα τῶν ἀποστόλων καί εἶναι μάταιη ἡ πίστη μας» (Α΄Κορ. 15,14). Εἶναι τό μεγαλύτερο, συγκλονιστικότερο καί πιό ἀδιαμφισβήτητο γεγονός τῆς παγκόσμιας ἱστορίας, πού ἄν θελήσουμε, μπορεῖ νά μεταμορφώσει τήν προσωπική μας ζωή.
Τό οὐσιαστικό πρόβλημα, ἡ μεγάλη ἀγωνία καί ὁ βαθύτερος πόθος τοῦ ἀνθρώπου δέν εἶναι ἡ βελτίωση τῶν συνθηκῶν τῆς ζωῆς καί ἡ τεχνολογική πρόοδος. Δέν εἶναι ἡ αὔξηση τοῦ «κατά κεφαλήν» εἰσοδήματος. Δέν εἶναι τό ἀνέβασμα τοῦ βιοτικοῦ ἐπιπέδου. Ὅλα αὐτά εἶναι ἀσήμαντα μπροστά στόν πόθο τοῦ ἀνθρώπου γιά ζωή μέ νόημα καί μπροστά στόν πόνο του γιά τόν θάνατο. Ἀπάντηση καί λύση σ᾿ αὐτόν τόν πόθο καί πόνο τοῦ ἀνθρώπου εἶναι μόνο τό «φαιδρόν τῆς Ἀναστάσεως κήρυγμα». Διότι ἔρχεται νά φωτίσει τό «ὄντως φοβερώτατον τοῦ θανάτου μυστήριο» καί νά γεμίσει τόν ἄνθρωπο μέ τήν ἀδιάψευστη ἐλπίδα ὅτι δέν εἶναι ἀξεπέραστο κακό ὁ θάνατος. Χρειάζεται νά πλησιάσουμε μέ «καθαρές» τίς αἰσθήσεις τό ἀπρόσιτο Φῶς τοῦ μυστηρίου τῆς Ἀναστάσεως γιά νά γεμίσει ὁ νοῦς καί ἡ καρδιά μας ἀπό τό φῶς τῆς Ἀλήθειας γιά τό τί εἶναι ζωή πού δέν φοβᾶται τόν θάνατο καί πῶς κατακτᾶται αὐτή ἡ ζωή.
Ὁ Χριστός ἔπαθε γιά μᾶς, γιά νά περπατήσουμε σέ μιά καινούργια ζωή (Ρωμ. 6,4) μέ τήν τήρηση τῶν ἐντολῶν, τή συνειδητή συμμετοχή μας στή ζωή τῆς Ἐκκλησίας καί τόν συνεπή ἀγώνα γιά τόν ἁγιασμό μας.
Χωρίς τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ἡ ζωή μας δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά μιά κίνηση ἀπό τό μηδέν στό πουθενά· θά εἶχαν σβήσει τά πάντα· δέν ἀξίζει νά ζοῦμε. Δέν θά ὑπῆρχε τίποτα πιό παράλογο ἀπό αὐτό τόν κόσμο οὔτε μεγαλύτερη ἀπελπισία ἀπό αὐτή τή ζωή. Δέν ὑπάρχει πιό δυστυχισμένη ὕπαρξη ἀπό τόν ἄνθρωπο πού ἀρνεῖται τήν ἀνάσταση διότι εἶναι ἄρνηση τῆς μεγαλύτερης χαρᾶς καί τῆς μεγαλύτερης ἐλπίδας. Ὁ ἄνθρωπος αὐτός θά ἦταν καλύτερα νά μήν εἶχε γεννηθεῖ. Τότε, λέει, ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός «ἄς φᾶμε καί ἄς πιοῦμε. Ἄς βυθιστοῦμε στίς ἡδονές καί στίς ἀπολαύσεις σάν τά ἄλογα ζῶα». Γι᾿ αὐτό ὅποιος συκοφαντεῖ τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ δέν κάνει τίποτε ἄλλο, ἀπό τό νά κλωτσᾶ μέ γυμνά πόδια πάνω σέ μυτερά καρφιά.
Ἔτσι ἐξηγεῖται πῶς ἡ ἀνάσταση, τόν ἀδιάλλακτο διώκτη τῆς Ἐκκλησίας Σαῦλο, τόν μετέτρεψε σέ ἐνθουσιώδη κήρυκα τῆς θεότητας τοῦ Χριστοῦ καί πῶς ὁ δύσπιστος Θωμᾶς ἔκανε τήν ἀκατάλυτη ὁμολογία τῆς πίστεως: «ὁ Κύριός μου καί ὁ Θεός μου» (Ἰωάν. 20,28), πάνω στήν ὁποία θεμελιώθηκε ἡ Ἐκκλησία, ἡ ὁποία λατρεύει τόν Κύριο «ὡς Βασιλέα τῶν βασιλέων καί Κύριον τῶν κυρίων» (Ἀποκ. 19,16).
Ἕνας χριστιανός συγγραφέας, ὁ Τερτυλιανός (155-240 μ.Χ.), εἶδε τή σκιά τῆς ἀνάστασης μέσα σ᾿ ὅλη τή φύση:
(α) Ὁ ἥλιος πού τό βράδυ βυθίζεται στόν τάφο καί ἀφήνει τόν κόσμο στό σκοτάδι, γρήγορα ἀντικαθιστᾶ μέ τίς φωτοφόρες ἀκτίνες του τήν προμηνύτρα αὐγή.
(β) Τά δένδρα πού τόν χειμώνα μοιάζουν νεκρωμένα μέσα στούς ἀχνούς τῆς παγωνιᾶς, τήν ἄνοιξη ἀλλάζουν χρῶμα, γεμίζουν φύλλα, εὐωδιάζουν. Μιά νέα ζωή ἀρχίζει.
(γ) Οἱ σπόροι, ἄν δέν σαπίσουν στήν κρύα γῆ, δέν βγάζουν καινούργιο βλαστάρι.
(δ) Οἱ ἐποχές διαδέχονται ἡ μία τήν ἄλλη. Ὁ θάνατος τῆς μιᾶς σημαίνει τή ζωή τῆς ἄλλης. Ὅλα ἐδῶ κάτω πεθαίνουν καί ξαναζωντανεύουν, ὅλα γερνοῦν καί ξανανοιώνουν, ὅλα πέφτουν καί ἀνασταίνονται. Ἡ ἴδια τύχη περιμένει καί τόν ἄνθρωπο. Θά πεθάνει ἐδῶ, ἀλλά θά ἀναστηθεῖ στήν αἰωνιότητα.
Ἡ ἀναστάσιμη ἐμπειρία στούς ἀνθρώπους ὅλων τῶν ἐποχῶν εἶναι ἡ μόνη διέξοδος γιά τήν ὑπέρβαση τῆς πνευματικῆς νύκτας πού μᾶς κυκλώνει. Διότι μονάχα αὐτή μπορεῖ νά μᾶς βγάλει ἀπό τά ἀσφυκτικά πλαίσια στά ὁποῖα μᾶς περισφίγγουν ἡ φθορά καί ὁ θάνατος. Καί ἀποτελεῖ τή βάση τῆς ἐλπίδας τοῦ ἀνθρώπου καί τό ξεκίνημα μιᾶς καινούργιας δημιουργίας γιά τήν ἀνθρωπότητα. Θεμέλιος λίθος καί πιό οὐσιαστικά σημεῖα τῆς πίστης μας εἶναι ἡ πίστη στήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ καί ἡ ἐλπίδα τῆς δικῆς μας ἀνάστασης.
Ὁ μεγάλος Σέρβος ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς λέει: «Μέσα σέ τέσσερεις μόνο λέξεις συγκεφαλαιοῦνται καί τά τέσσερα Εὐαγγέλια τοῦ Χριστοῦ: Χριστός Ἀνέστη, Ἀληθῶς Ἀνέστη. Διότι μόνο μέ τήν Ἀνάστασή Του ὁ Κύριος ἔδειξε κατά τόν πιό πειστικό τρόπο ὅτι ἡ ζωή Του εἶναι αἰώνια ζωή, ἡ ἀλήθεια Του εἶναι αἰώνια ἀλήθεια, ἡ χαρά Του εἶναι αἰώνια χαρά, ἡ ἀγάπη Του εἶναι αἰώνια ἀγάπη. Καί ὅλα αὐτά τά δίνει Αὐτός κατά τήν φιλανθρωπία Του σέ κάθε Χριστιανό σέ ὅλες τίς ἐποχές».
Νά, λοιπόν, γιατί ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶναι τό μέγιστο θαῦμα καί μυστήριο τῆς πίστης μας. Καί κατανοεῖται μόνο ἀπό ὅσους τό προσκυνοῦν ταπεινά «ἐν πίστει». «Ὦ θαύματος καινοῦ πάντων τῶν πάλαι θαυμάτων»!
Άρθρο του π. Ιωήλ απο το βιβλίο: Ιδέες και Πρόσωπα, Σκέψεις και Γεγονότα, έκδοσης του Ι.Ν. Αγίου Νεκταρίου Πρέβεζας
Comments