Γεννήθηκε τό 1906 στό χωριό Ἅγιος Ἰωάννης τῆς ἐπαρχίας Καρυστίας στήν Εὔβοια. Τό κατά κόσμον ὄνομά του ἦταν Εὐαγγελος. Οἱ γονεῖς του, Λεωνίδας καί Ἑλένη Μπαϊρακτάρη, ἦταν εὐσεβεῖς καί φιλόθεοι ἄνθρωποι. Ὁ πατέρας του ἦταν ψάλτης στό χωριό, εἶχε γνωρίσει προσωπικά τόν ἅγιο Νεκτάριο ὅταν ἦταν ἐκεῖ ἱεροκήρυκας καί ἀναγκάσθηκε λόγῳ τῆς φτώχειας νά ξενιτευθεῖ στήν Ἀμερική καί νά δουλέψει στήν κατασκευή τῆς διώρυγας τοῦ Παναμᾶ.
Ἦταν τό τέταρτο ἀπό τά πέντε παιδιά τῆς οἰκογένειας. Δούλευε στά χωράφια καί φύλαγε τά πρόβατα στό βουνό. Φοίτησε στό Δημοτικό τοῦ χωριοῦ του μόλις δύο χρόνια, γιατί λόγῳ τῆς μεγάλης φτώχειας σέ ἡλικία ὀκτώ χρονῶν ἔπιασε δουλειά στό ἀνθρακωρυχεῖο τῆς περιοχῆς του καί στή συνέχεια σέ παντοπωλεῖο στή Χαλκίδα καί στόν Πειραιᾶ. Ἦταν σοβαρός, ἐργατικός, ἐπιμελής καί ὥριμος.
Διαβάζοντας συλλαβιστά τό βίο τοῦ ἁγίου Ἰωάννη τοῦ Καλυβίτη αἰσθάνθηκε τόν πόθο νά τόν μιμηθεῖ. Γιά τό λόγο αὐτό, στά δώδεκά του χρόνια ἔφυγε κρυφά γιά τό Ἅγιον Ὄρος. Ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ τόν ὁδήγησε στήν καλύβη τοῦ ἁγίου Γεωργίου Καυσοκαλυβίων καί στήν ὑπακοή δύο Γερόντων τοῦ Παντελεήμονα, πού ἦταν πνευματικός καί τοῦ Ἰωαννικίου, πού ἦταν ἀδελφοί κατά σάρκα. Ἀφοσιώθηκε σ᾿ αὐτούς, πού κατά κοινή ὁμολογία ἦταν ἰδιαίτερα αὐστηροί μέ μεγάλη ἀγάπη καί μέ πνεῦμα ἀπόλυτης ὑπακοῆς. Σέ ἡλικία δεκετεσσάρων χρόνων ἔγινε μοναχός καί πῆρε τό ὄνομα Νικήτας. Μετά ἀπό δύο χρόνια ἔγινε μεγαλόσχημος.
Μέ τήν καθαρότητα τῆς καρδιᾶς του, τή χαρούμενη ὑπακοή καί τό φλογερό ζῆλο του ἔγινε ἀπό νωρίς σκεῦος μεγάλων δωρεῶν καί χαρισμάτων τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
Στά δεκαεννέα του χρόνια ἀρρώστησε πολύ σοβαρά, γεγονός πού τόν ἀνάγκασε νά ἐγκαταλείψει ὁριστικά τό Ἅγιον Ὄρος. Ἐπέστρεψε στήν Εὔβοια καί ἐγκαταβίωσε στή Μονή τοῦ ἁγίου Χαραλάμπους Λευκῶν. Ἕνα χρόνο ἀργότερα, τό 1926, σέ ἡλικία εἴκοσι χρονῶν χειροτονήθηκε ἱερέας στόν Ἅγιο Χαράλαμπο Κύμης ἀπό τόν Πορφύριο Γ΄ Ἀρχιεπίσκοπο Σινᾶ, πού τοῦ ἔδωσε τό ὄνομά του, Πορφύριος. Στά εἴκοσι-δύο του χρόνια ἔγινε Πνευματικός-Ἐξομολόγος καί λίγο ἀργότερα Ἀρχιμανδρίτης. Ὑπηρέτησε γιά ἕνα διάστημα ὡς ἐφημέριος στό χωριό Τσακαίους Εὐβοίας. Στή Μονή τοῦ Ἁγίου Χαραλάμπους Λευκῶν ἔζησε δώδεκα χρόνια διακονώντας τούς ἀνθρώπους ὡς Ἐξομολόγος-Καθοδηγητής καί τρία χρόνια στή Μονή Ἁγίου Νικολάου Ἄνω Βάθειας.
Στά 1940 παραμονές τοῦ Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ὁ ἅγιος Πορφύριος ἐγκαταστάθηκε στήν Ἀθήνα ὅπου ἀνέλαβε καθήκοντα Ἐφημερίου καί Πνευματικοῦ στήν Πολυκλινική Ἀθηνῶν. Ὅπως ὁ ἴδιος ἔλεγε, ἔζησε ἐκεῖ τριαντα-τρία χρόνια σάν μιά μέρα, ἀσκώντας ἀκαταπόνητα τό πνευματικό του ἔργο καί ἀνακου-φίζοντας τόν πόνο καί τήν ἀσθένεια τῶν ἀνθρώπων. Ἀπό τό 1955 εἶχε ἐγκατασταθεῖ στά Καλλίσια, ὅπου εἶχε μισθώσει ἀπό τήν Ἱερά Μονή Πεντέλης τό ἐκκλησάκι τοῦ Ἁγίου Νικολάου μέ τήν ἀγροτική περιοχή πού τό περιέβαλλε, τήν ὁποία καλλιεργοῦσε μέ μεγάλη ἐπιμέλεια καί παράλληλα ἐξασκοῦσε τό πλούσιο πνευματικό του ἔργο.
Τό Καλοκαίρι τοῦ 1979 ἐγκαταστάθηκε στό Μήλεσι μέ τό ὄνειρο νά κτίσει μοναστήρι. Ἐκεῖ ζοῦσε ἀρχικά σ᾿ ἕνα τροχόσπιτο κάτω ἀπό ἰδιαίτερα ἀντίξοες συνθῆκες καί μετά σ᾿ ἕνα ἀπέριττο κελλάκι ἀπό τσιμεντόλιθους ὅπου ὑπέμεινε ἀγόγγυστα τίς πολλές δοκιμασίες τῆς ὑγείας του. Τό 1984 μεταφέρθηκε σέ κτίσμα τοῦ ὑπό ἀνέγερση μοναστηριοῦ. Παρ᾿ ὅλο πού ἦταν πολύ ἄρρωστος καί τυφλός καθημερινά δεχόταν, καθοδηγοῦσε καί θερά-πευε ἑκατοντάδες ἀνθρώπους ἀπ᾿ ὅλα τά μέρη τῆς γῆς, πού πήγαιναν νά τόν συμβουλευθοῦν καί νά πάρουν τήν εὐχή του.
Τά τελευταῖα χρόνια τῆς ἐπίγειας ζωῆς του, ὁ ἅγιος Πορφύριος ἄρχισε νά προετοιμάζεται γιά τήν κοίμησή του. Τό ὁσιακό τέλος του τόν βρῆκε στά ἀγαπημένα του Καυσοκαλύβια. Ἐκεῖ μυστικά καί ἀθόρυβα, ὅπως ἔζησε παρέδωσε τήν ψυχή του στό Νυμφίο Χριστό στίς 2 Δεκεμβρίου 1991 διανύοντας τό ὀγδοηκοστό-ἕκτο ἔτος τῆς ἡλικίας του. Τά τελευταῖα λόγια, πού ἀκούστηκαν ἀπό τό στόμα του, ἦταν ἀπό τήν ἀρχιερατική προσευχή τοῦ Κυρίου γιά τήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας πού τόσο ἀγαποῦσε καί πολύ συχνά ἐπαναλάμβανε: «ἵνα ὦσιν ἕν» («γιά νά εἶναι ἕνα»).
Στίς 27 Νοεμβρίου 2013 ἡ Ἱερά Σύνοδος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ἀνακήρυξε ὅσιο τό Γέροντα Πορφύριο τόν Καυσοκαλυβίτη καί ἐπίσημα ἅγιο.
Ἡ μνήμη του ἑορτάζεται στίς 2 Δεκεμβρίου.
Comments